De Ozarks

De Ozarks
Het gebied van de Ozarks is een van de oudste gebergten ter wereld en vormt de enige bergrug tussen de Appalachen en de Rocky Mountains. Fossiele vondsten hebben aangetoond dat het gebied 500 miljoen jaar geleden een oceaanbodem geweest moet zijn. Het is sterk geërodeerd door rivieren en wind, waardoor er diepe dalen zijn ontstaan. In de zachte kalksteenlagen zijn grote watervoorraden aanwezig. Er zijn veel onderaardse beekjes en riviertjes die aan de oppervlakte komen via wel 500 bruisende bronnen. Kolonisten kapten in de 19de eeuw de bestaande bossen leeg, het was destijds het centrum van de houtindustrie. Toen er geen hout meer over was trokken de mensen naar andere streken. Het gebied is nu dunbevolkt. Een groot deel van het gebied is nu een National Park, met veel recreatieplekken. 
Fietsend door de Ozarks werden we vaak verrast door het wisselende landschap. Soms lijkt het op de Ardennen, dan weer op de Eifel en ook de Morvan heeft gelijkenis. Het was een zwaar parcours, ook vanwege de hitte, maar het was de moeite waard.

Onze reis deze week:
Farmington- Ellington; we reden de Ozarks in. Hier en daar een boerderij en maar één plaatsje onderweg waar wij dachten te kunnen te lunchen. Helaas bleek alles gesloten. Ook in Ellington stonden veel huizen leeg en zag het er allemaal erg vervallen uit. We konden hier overnachten in een hutje voor fietsers van de plaatselijke Kamer voor Koophandel. 
Ellington - Summersville; een flinke klimpartij door het Ozark National Scenic Riverwaypark. Veel bossen onderweg. 
Summersville - Hartville is een makkelijker traject om te fietsen. We konden de tent opzetten voor het plaatselijke gerechtsgebouw maar daar was het erg rumoerig. Tom besloot aan de rand van het stadje een kampeerplekje te vinden bij een particulier. Na 3 pogingen had hij succes, we mochten de tent neerzetten in de tuin van een huis dat te koop stond.  We hadden hier een erg vochtige nacht, het dauwpunt lag rond de 22 graden. Zo benauwd hebben we het nog nooit gehad. Ook de bewoners klagen over het weer. Normaal gesproken is het in juli pas zo warm maar dan wel droger.
Hartville- Marshfield; het duurde lang voordat de tent droog was zodat we laat vertrokken. Daarom dit keer een kort traject van 50 km. Overnachten deden we in een Holiday Inn Express waar we ook makkelijk de was konden doen..
Marshfield - Everton; Het was vandaag de laatste maandag in mei, Memorial Day in de VS. De meeste mensen zijn vandaag vrij, daarom was het erg rustig op de weg. We vonden de rit naar Everton pittig. Het was boven de 36 graden en de heuvels waren niet mals, 90 km en in totaal 1100 hoogtemeters (met hellingen van 10 %). Aan het hoogteprofiel te zien zou het moeten meevallen, maar dat deed het helaas niet. De beloning voor onze inspanning was groot. We hadden een voormalige “hunterslodge” gehuurd in the middle of nowhere. Na een lichte onweersbui werd het heerlijk koel en werden we getrakteerd op een prachtige vogelserenade. 
Everton - Pittsburg (Kansas); de heuvels worden lager en ineens is het over en is alles vlak. Uitgestrekte velden met mais, graan en gras. Na een kilometer of  70 rijden we Kansas binnen. Hier begint een nieuwe etappe van onze reis. De teller staat inmiddels boven de 2600. Morgen beginnen we aan een nieuwe kaart.
Vandaag hebben we 45 graden gemeten in de zon, we zullen daarom de komende dagen heel vroeg vertrekken.