Afwisselend Oregon

Om alle foto's te zien moet je weer even op "foto's" klikken om het hele album te zien. Reislogger is er nog steeds niet in geslaagd om dit probleem op te lossen.

Afgelopen week hebben we kaart 2 uitgereden. Oregon heeft een bijzonder gevarieerd landschap; bergen, rivierkloven, bossen, droge hoogvlaktes (high desert) waarbij de temperatuur ook nogal verschilt. Al die mooie landschappen beginnen zo gewoon te worden, dat je bijna vergeet om er foto's van te maken. 

We zijn nu in de Universiteitsstad Eugene en moeten weer wennen aan het drukke verkeer. We hebben al een tijdje problemen met onze versnellingen die veel lawaai maken in de hogere standen, met name de fiets van Dineke. Hiervoor zijn we al bij meerdere fietsenmakers geweest die het niet konden oplossen. De monteur in een goede fietsenzaak hier gaf aan dat de versnellingsnaaf al eerder een servicebeurt (olie) had moeten hebben. Gelukkig zijn ze niet beschadigd en na een oliebad lopen ze weer als een tierelier zodat we onze reis morgen kunnen vervolgen.

Een overzicht van de week:
Richland - Baker City; veel motorrijders op de weg omdat er een toerrit was met 6000 deelnemers. Het was een flinke klim en naarmate we klommen werd het steeds kaler, droger en heter en ging de wind harder waaien. We passeerden Hole in the Wall, een plek waar in 1984 een deel van de berg naar beneden is gekomen zodat de weg en de rivier werden afgesloten en er tijdelijk een meer is gevormd. Onderweg hebben het National Historic Oregon Trail Center bezocht.
Baker City was het eindpunt  vandaag voor ons (en 6000 motorrijders, die in de hele binnenstad met hun geronk aanwezig waren)

Baker City - Prairie City; maar liefst drie toppen stonden er voor vandaag op het programma:  de Sumpter, Tipton en Dixie; allemaal hoger dan 1500m, terwijl we op ongeveer 1000m hoogte begonnen. Vanuit Baker City klommen we de Sumpter pas op, niet heel erg zwaar en er volgde een lekkere afdaling. Wanneer je weet dat je het vervolgens allemaal weer omhoog moet klimmen om de Tipton pas en de Dixie pas te kunnen nemen geeft het echter net een ander gevoel aan de afdaling. We hebben de accu’s bijgeladen in Austin Junction om de Dixiepas te kunnen nemen. In Prairie City hadden we 1250 hoogtemeters gemaakt. 
Onderweg hebben we water gedronken bij Bo, een aparte ontmoeting. (zie hiervoor de foto)

Prairie City - Dayville; de route liep in zijn geheel stroomafwaarts langs John Day River, we kwamen door het plaatsje John Day, overnachten nu in Dayville en ook het natuurgebied hier vlakbij draagt zijn naam “John Day Fossils bed.” Wij dachten dat deze man wel een belangrijke ontdekkingsreiziger moest zijn geweest. Na wat goochelen kwamen we erachter dat hij een niet eens in de buurt was geweest!

De overnachting in Dayville, was weer eens een echt Transamerican verblijf, bij de Dayville Community Presbyterian Church. Geheel gratis (donaties welkom) en met goede voorzieningen: warme douche, goed uitgeruste keuken, wasmachine en droger en draadloos internet. 

Dayville - Mitchell; de tocht voerde door Picture Gorge. Een kloof met rechte steile wanden en een glinsterend riviertje naast de kronkelige weg. Daarna begon de beklimming van Keys Creek Pass, 1350 m hoog. Niet steil, wel lang (27 km) De laatste 11 km was naar beneden en ging lekker snel zodat we al vroeg bij het bikehostel in Mitchell aankwamen, gerund door Jalet en Pat. Door hun initiatief om een oude kerk tot hostel te verbouwen heeft het wegkwijnende Mitchell een nieuw impuls gekregen. ‘s Avond bracht Jalet ons in een busje met zeven andere fietsers naar de Painted Hills. Kale rode bergen die prachtig kleurden in de ondergaande zon.(zie foto’s)
Bij het postkantoortje in Mitchell waren voor ons twee nieuwe banden aangekomen. De oude banden waren tot op de draad versleten! Ook Tracy en Pam moesten nieuwe banden en we hebben ze gezamenlijk bij Amazon besteld. Amazon bezorgt pakjes in de VS gewoon bij een postkantoor naar keuze. 

Mitchell - Prineville; negentien km klimmen met ruim 700 m hoogteverschil over de Ochocopas; een flink eind, maar goed te doen. Het klimmen lijkt ons steeds makkelijker af te gaan.

Prineville - Sisters; het landschap veranderde snel binnen een paar kilometer. Reden we eerst door een ruig en droog gebied, al snel kwamen we door een landbouwgebied met uitzicht op besneeuwde toppen. Deze zijn van de Cascade Range, een bergketen die loopt van het noorden van Californië naar de Canadese grens. Sisters bleek een vriendelijk toeristisch stadje. Het is genoemd naar de drie bergtoppen ( Three Sisters) die daar in de buurt liggen.

Sisters - Mc Kenzie Bridge; de dag begon heel koud, (+2 toen we opstonden) om in de loop van de middag op te warmen tot ruim 36 graden. De klim naar de Mc Kenziepass was wel 25 km lang, het is tevens onze laatste pas op deze reis. Het voerde ons eerst door een deels verbrand dennenbos. Een mooie regelmatige klim. We reden daarna dwars door een zwart lavaveld, gevolg van een relatief recente uitbarsting van de Belknap Crater, slechts 1500 jaar geleden. Er groeide niets er waren slechts zwarte enorme hopen lavastenen te zien. Op de top, waar een uitzichttoren was gebouwd van lavastenen, had je fantastisch uitzicht over de Cascades en de lavavelden. De afdaling naar Mc. Kenziebridge was prachtig. We reden eerst door de lavavelden, daarna door steeds groener wordend bos met hoge Oregonpines, loofbomen, varens en bloeiende planten in de berm. We moesten wanneer we ergens stopten steeds vaker ons verhaal doen; fietsen is in Oregon erg populair, we komen veel racefietsers tegen en er is bewondering voor het feit dat wij de oversteek bijna hebben volbracht.

Mc Kenzie Bridge - Eugene; we gingen vanwege de ochtendkou iets later van start en reden hoofdzakelijk naar beneden vanuit het dichte bos met dennen langs de Mc Kenzie river die sneller stroomde dan wij op de fiets konden bijhouden. De weg was hinderlijk druk met weekendverkeer, veel geraas van pick-up trucks en rv’s aan je oren. Ook de “shoulder” ( vluchtstrook) was erg smal en we werden daarbij vaak gehinderd door ver overhangende bramenstruiken. De laatste 30 km voor Eugene gingen we gelukkig over een veel stillere weg. 
Eugene ( bijna 160.000 inw) heeft een grote  universiteit, dit maakt de stad levendig, er zijn veel fietsers. Nike is hier opgericht en de stad heeft een grote naam op atletiekgebied. Tijdens onze rustdag viel ons het grote aantal daklozen op dat hier rondhangt. Volgens de mensen die wij spraken zouden dat er meer zijn dan in Portland. Mogelijk dat het iets warmere klimaat hier aan bijdraagt.

De Oregon trail

Na de expeditie van Lewis en Clark waar we in ons vorige blog over schreven begon rond 1830  de route die de Oregon Trail zou gaan worden, meer en meer vast te liggen. De eerste huifkarren trokken over de Rocky Mountains en andere pioniers volgden. Honderdduizenden pioniers trokken westwaarts via ruwweg dezelfde route. Er zijn nu nog op enkele plaatsen sporen te vinden die de huifkarren hebben achtergelaten en je kunt ze goed zien vanaf de heuvel waarop het National Historic Oregon Trail Center is gevestigd. Toen in 1869 de transcontinentale spoorweg was voltooid nam de Oregon Trail in betekenis af hoewel hij tot aan het eind van de 19e eeuw nog werd gebruikt. Tegenwoordig volgen snelwegen grotendeels dezelfde route die de pioniers hebben gevolgd.