Wind in Wyoming

Deze week hadden we veel indrukken te verwerken. We reden door heel verschillende landschappen, onder diverse weersomstandigheden en maakten veel mee. De WiFi liet het afgelopen week vaak afweten zodat dit blog wat verlaat het internet op gaat.

In de vlag van Wyoming staat een cowboy op een steigerend paard. Dat zegt het al: dit is cowboygebied. Er wonen minder dan een half miljoen mensen in een gebied van bijna 260.000 vierkante km en het is de dunst bevolkte staat van de VS. Wat voor ons belangrijk is: het waait er altijd hard. Windkracht 8 wordt hier pas een “breeze” genoemd.

Een overzicht van onze tocht door Wyoming:

Saratoga - Rawlins; we maakten kennis met de harde wind in Wyoming en hadden  hem tegen. Op een gegeven moment moesten we over de Interstate 80 verder die deels was opgebroken een spannende excercitie die veel concentratie van ons vergde. Uiteindelijk zijn we maar aan de andere kant gaan rijden zodat we het tegemoetkomende verkeer goed konden zien.
Rawlins - Jeffrey City; weer harde tegenwind over een eindeloze vlakte. Onderweg zagen we twee keer een ratelslang. Bij de eerste stond Tom er nietsvermoedend met z’n neus boven op “ Kijk eens een mooie slang!” Tegen het einde van de middag kwamen we bij een kerkje aan dat er totaal verlaten bij lag. Er is in dit gebied geen andere overnachtingsmogelijk, niemand heeft er dan ook wat te zoeken. 
Jeffrey City had in de jaren 60 een uraniummijn en het plaatsje had meer dan 6000 inwoners. Nu nog maar 40. Vreemd gezicht om straten zonder huizen te zien, die waren allemaal afgebroken. Wel zichtbaar waren de resten van tuinen. Een surrealistisch beeld. We hebben met Tracy en Pam in het plaatselijke café gegeten. Achter de bar stond een man die waarschijnlijk net onder zijn pick-up truck was weggekropen, alles onder de smeerolie! Hij liep mank, nam onze bestelling op en waggelde naar de keuken. Ja hoor, daar hoorden wij de pannen vallen, hij was ook de kok!  Van achter de bar volgde hij onze conversatie en regelmatig mengde hij zich in het gesprek ( wij konden hem niet verstaan vanwege een spraakgebrek, maar Tracy gelukkig wel) De vloer van de bar was nooit geveegd en er stonden twee grote televisies waarop 60-er jaren cowboyfilms te zien waren. Hij volgde beide zenders. We waren de enige gasten maar twee keer kwamen “echte” cowboys binnen. Dat ging zoals je van een cowboy verwacht. Met de laars werd de deur open geschopt en met een breed gebaar liepen ze naar de bar om een pakje sigaretten te kopen. Een van de cowboys had een revolver duidelijk zichtbaar aan zijn riem hangen. Hier waren we eindelijk in het Wilde Westen.
Terug in de kerk vertelde de dominee dat de man in het café een voormalige rodeorijder was geweest en te vaak van het paard was gevallen. Veel mannen hier verdienen zo de kost maar de risico’s op blijvende schade is heel hoog.
Jeffrey City - Lander; we kwamen wat meer in de bergen, tegen het einde van de middag stak een onweersbui op en we besloten een cabin te huren. Onderweg hebben we nog een tentoonstelling gezien over kolonisten ( in dit geval Mormonen) die met handkarren door dit barre gebied trokken. Handkarren bleken uiteindelijke efficiënter dan ossenwagens omdat ze minder vaak vastliepen. 
Lander - Dubois( spreek uit Duboois ); de dag begon al bijzonder omdat er een elk ( soort rendier) onder onze cabin lag. Waarschijnlijk was dit zijn slaapplek. Hij was te verbaasd om weg te lopen. Na 20 km op de fiets kwamen in Fort Washakie, dat een belangrijk centrum van het Indianenreservaat Wind River. Een mevrouw opende het raam van haar auto en nodigde ons uit voor een Pow-Wow, een bijeenkomst voor Indianenstammen uit heel de VS en zelfs uit Canada. Er werden maar weinig toeristen omdat het feest bedoeld is om de onderlinge contacten te verstevigen.
In de zomer zijn er door het hele land van dit soort bijeenkomsten en deze was georganiseerd door de Shosone-east stam uit Wind River.
Laat in de middag  reden we door naar Dubois en dat was nog 90 km te gaan.
Een prachtige rit in de vroege avond langs rode rotsformaties, onderweg zagen we ook nog een coyotefamilie. Net voor het donker waren we bij de kerk waar we zouden overnachten. Je kunt merken dat het drukker wordt met fietsers want er lagen er al 5 te slapen om 9 uur, waaronder Pam en Tracy.
Dubois - Moran; vroeg op pad om de een na hoogste pas te nemen op onze tocht, de Togwoteepas. Deze bleek steiler dan de Hoosierpas. De afdaling was een groot feest; een mooie geleidelijke helling met prachtig uitzicht. We besloten te gaan kamperen aan de voet van de  een bergketen. We werden gelijk door onze buren uitgenodigd om hamburgers mee te eten en de muggen namen ondertussen hapjes uit ons. Verschrikkelijk hoeveel het er waren! Er was geen muggenspray tegen opgewassen.
Moran - Flagg Ranch; genoten van het Grand Teton National Park, lekker langzaam gefietst om er zoveel mogelijk van te kunnen genieten. Het was bitter koud ‘s nachts  in de tent, bij het opstaan lag de temperatuur nog rond het vriespunt.