Van Kentucky via Illinois naar Missouri

In ons vorige verslag waren we in Marion, Kentucky, waar we op 18 mei weer vertrokken. 

Marion - Golconda; met een veerpont zijn we de Ohio rivier overgestoken en hebben we Kentucky achter ons gelaten. Aan de overkant in Cave-in-Rock, Illinois, hebben we een kort gesprekje op de kade met een Amish familie, die in tegenstelling tot wat wij dachten wel gebruik maakten van een ( weliswaar zwarte) auto. Golconda is een toeristisch plaatsje aan de oever van de Ohio.

Golconda - Tunnel Hill; in Tunnel Hill hebben we geslapen bij Ann en Alan Stachowiak, een warmshower adres. Zij hebben eigenhandig 30 jaar geleden een” blokhuthuis” gebouwd en woonden daar met hun 5 kinderen. Het huis is prachtig gelegen op een steile heuvel in het bos. Een paradijs met zwembad, hot tub, 4 honden, 3 katten en humming birds (kolibri’s). We hebben heerlijk gegeten uit hun eigen moestuin.

Tunnel Hill - Murphysboro; vlak voor Murphysboro werden we overvallen door een onweersbui en moesten we een schuilplaats zoeken. Onder een afdak van een woning was een man net bezig tafels en stoelen buiten te zetten. Ze gingen de vierde verjaardag vieren van hun jongste zoon en wij werden uitgenodigd om aan te schuiven bij het feestmaal. Voor we het wisten zaten we aan de taco’s bij dit gastvrije Mexicaanse gezin. De Mexicanen die wij spraken woonden hier al ruim 20 jaar. Zij voelen zich sinds Trump president is minder welkom. De oudere kinderen hebben hier duidelijk minder last van. Op hun school worden ze volledig geaccepteerd en hun docenten doen er alles aan om ze een goede vervolgopleiding te bieden.

Murphysboro - Chester; stad van Popeye, zie foto’s.

Chester - Farmington; weer een grote rivier overgestoken. De Mississippi rivier is nog breder dan we dachten. Een prachtige brug verbindt Illinois met de staat Missouri, waar we binnenkort het Ozarkgebergte moeten bedwingen. Een voorproefje kregen we al vandaag. Korte steile hellingen die elkaar snel opvolgen. Je krijgt geen tijd om de beenspieren te ontspannen.

In Farmington verblijven we in het mooiste hostel tot nu toe. Een oude, gerestaureerde gevangenis waarbij de voormalige woning van de sheriff verbouwd is tot fietsershostel.

Bij het bewerken van de foto's merkten we dat niet alle foto's zichtbaar waren onderaan de pagina. Wanneer je bij "foto's"  klikt in het album "Van Kentucky via Illinois naar Missouri" lukt het wel om ze allemaal te bekijken.

Fietsen in de VS

We hebben het al eerder gemeld, het rijden met onze fietsen over het Amerikaanse wegennet is ons meegevallen. Sterker nog, we voelen ons hier veiliger dan op een polderweg in de Beemster. Auto’s halen je hier niet zomaar in, er wordt duidelijk gelet op mogelijke tegenliggers en als die er zijn wordt er geremd om de tegenligger voorrang te geven. Pas na passage van de tegenligger wordt er met grote ruimte tussen fiets en auto ingehaald. Die ruimte is veel groter dan we in Nederland zijn gewend. Het zogenoemde “snijden” hebben we hier nog niet meegemaakt. Het inhalen gaat meestal wel gepaard met “gas op de plank”. Eerst dachten we dat dit werd gedaan om ons te imponeren, maar omdat bijna elke auto dit doet hebben we geconcludeerd dat daar een heel andere reden voor is. Deze enorme dot gas (die er ook voor zorgt dat de automaat naar een lagere versnelling terugschakelt), vinden ze nodig om de inhaalactie zo snel mogelijk te laten verlopen. Snelheid is hier veiligheid. Keerzijde van de medaille is dan wel dat we bij oudere auto’s soms door een wolk (diesel)damp moeten fietsen.

Dat veiligheid voorop staat merkten we ook weer in de heuvels en bij scherpe onoverzichtelijke bochten. Er wordt stevig geremd en ze blijven achter je rijden tot er een goed overzicht is en daar nemen ze tijd voor. Zoveel dat we wel eens denken : “ als ik in die auto zat had ik al veel eerder ingehaald”. De laatste tijd helpen we een handje. Omdat wij eerder over de top van de heuvel of om de bocht kunnen kijken geven we met zwaaien van de linkerhand aan dat de inhaalactie verantwoord is. Dat wordt zeer op prijs gesteld en beloond met korte claxonstootjes of een hand die opgestoken wordt. Eigenlijk geven wij dus toestemming om in te halen en worden daarvoor ook nog beloond. Een erg prettige ervaring!

In Nederland zijn we gewend om (met name in de stad) wat meer vrijheid te nemen als fietser. Zo is het bij ons vrij normaal om als het even kan bij het rechtsaf slaan een eventueel rood stoplicht te negeren. Niemand heeft daar last van nietwaar?

Nou hier wel ; een dergelijke actie levert 10 tegen 1 van verschillende auto’s een langdurige (boze) claxonstoot op. Dat doen we dus niet meer. Nadat we dit eens bespraken met een toevallige passant kregen we als antwoord dat ze ons als gelijkwaardig beschouwen en dat daarmee ook verwacht wordt dat we ons in het verkeer gedragen zoals zij dit doen. We moeten ons dus gedragen alsof we in een auto rijden. Dus niet bij het stoplicht vlak naast de auto schuiven (daar worden ze licht panisch van), maar netjes achter de voorgaande auto blijven wachten en pas wegrijden als deze ook gaat rijden. We leven dit nu netjes na en het blijkt goed te werken. We worden behandeld als een langzaam rijdende auto en hebben geen last meer van kritische geluiden. Gelijkheid wordt hier beschouwd als een groot goed en dat zien we dus in de naleving van de verkeersregels weer terug.