Kerken

We zitten nu in East-Kentucky en hebben meer dan 1000 kilometer op de teller staan. Een groot verschil met Virginia. Veel meer stacaravans langs de weg met een ongelooflijke hoeveelheid rotzooi er omheen. We kunnen de mensen bijna niet verstaan en zij lijken ons ook niet te begrijpen. Er lopen inderdaad veel honden los en ze vinden het een sport om fietsers op te jagen. In combinatie met de heftige regen geeft dit veel spanning bij het fietsen.

Onze route van de afgelopen dagen:
Troutdale - Rosedale; 97 km gefietst en 1100 m geklommen. En prachtige tocht door Mount Rogers National Park. Koffie in Damascus. In de VS vind je de hele wereld terug!
Voor het eerst in een kerk geslapen waar het bikershostel was gevestigd. De deur gaat nooit op slot, in de koelkast stond voldoende te eten en je mocht zelf een slaapplek uitzoeken. We zijn maar voor het altaar gaan liggen. Ook Hyatt bleek hier de nacht door te brengen.We zullen hem nog wel vaker zien want we fietsen hetzelfde tempo.
Rosedale - Breaks interstate park; 70 km en 1060 m klimwerk. Heerlijk geslapen in een lodge, met geweldig uitzicht. De toegang tot het park kost 2 dollar per voertuig, ongeacht de omvang en het aantal inzittenden. Wij hebben twee voertuigen en betalen 4 dollar. Dit zijn de regels en daar houden ze zich aan!
Breaks interstate park - Lookout, 32 km, een korte rit omdat de volgende overnachtingsplek vanaf hier 80 kilometer ver is. Geslapen in Freeda Harris Baptist center, een oude sportzaal/communitycenter. Hyatt en Dan( ook onderweg al ontmoet) zijn hier ook. We koken gezamenlijk een maaltijd.
Lookout - Hindman; een bijzondere zondag. We vertrokken met regen die in de loop van een uur overging in zulke zware regenval dat we moesten stoppen omdat we niets meer konden zien. De hellingen waren boven verwachting steil en omdat het zondag was bleek het restaurant waar we dachten te kunnen bijladen gesloten.
Naast het restaurant stond een kerkje. De dienst was net afgelopen en we werden door de gelovigen uitgenodigd om de maaltijd met ze te delen. We raakten aan de praat met een oudere man die ons vertelde dat de dienst deze ochtend gehouden was ter nagedachtenis aan drie van zijn kinderen die de afgelopen jaren door ziekte waren overleden. De foto’s van deze nog jonge mensen stonden op een tafel in het midden van de kerk. Hij vertelde ons over het vertrouwen in zijn geloof en hoe hij hiermee heeft geworsteld. Deze worsteling had hij vanochtend gedeeld met zijn parochiegenoten en dit had hem rust gebracht. 
Nog onder de indruk van het gesprek trokken wij weer verder over de volgende berg, maar Tom merkte al snel dat het elektronisch schakelsysteem van zijn fiets niet meer werkte. Na wat gemorrel kreeg hij het weer aan het werk en zijn we de berg over gefietst om aan de andere kant te ontdekken dat het elektrisch systeem er helemaal mee was opgehouden. Gelukkig stonden we niet op een verlaten plek maar bij een benzinepomp/supermarkt en bleek de schoonzoon van de eigenaar, Jordan, bereid om ons naar onze slaapplek te brengen. Onderweg vertelde hij ons veel over East Kentucky, hoe arm het is en hoe moeilijk het voor de bewoners is om zich daar aan te onttrekken. Hij en zijn vrouw hadden enkele jaren ergens anders gewoond maar waren toch weer teruggekomen. Onderweg stapte ook zijn vrouw, Heather, in de auto. Twee bijzondere mensen met veel liefde voor hun geboortegrond.
We dachten te kunnen overnachten in het Knott Historical Society Cyclists Hostel maar die bleek door omstandigheden gesloten. De enige overnachtingsmogelijk was nu het Jeugdcentrum van de plaatselijke kerk. Vieze bende, maar we hadden geen keus. Als klap op de vuurpijl was het restaurant in het dorp die middag afgebrand zodat de avondmaaltijd bestond uit wat energiereepjes die we gelukkig altijd bij ons hebben.

Terug naar Washington DC
Het electronisch systeem van Tom zijn fiets is defect. Dit kunnen we niet zelf oplossen en in de buurt is geen dealer. We besluiten een pick-up te huren en rijden met de fietsen naar Washington DC. Een rit van een uur of acht.

Wildernessroad
De route die we nu rijden wordt Wilderness Road genoemd. De Appalachen vormen een natuurlijke barrière tussen oost en west. In de 18de eeuw kwamen er steeds meer Europese kolonisten naar Amerika en zij zochten een weg naar het westen op zoek naar grond om zich te kunnen vestigen. In 1775 hakte een expeditie onder leiding van Daniël Boone zich een pad door de wildernis van Virginia naar Kentucky.
De route was steil, ruig en smal en kon alleen te voet worden gemaakt of met een paard gereden worden. Ondanks deze slechte condities maakten duizenden mensen gebruik van de route op zoek naar een beter leven. Rond 1796 was de weg verbeterd en kon men met paard en wagen passeren. Hij bleef wel gevaarlijk door de voortdurende aanvallen van Indianen. De oost-west wegen volgen nog steeds de destijds ontwikkelde route.

Kerkjes
De Europese kolonisten brachten hun godsdienst mee; sommige groepen waren zelfs uit Europa gevlucht om aan geloofsvervolging te ontkomen. In elk gehucht vind je wel een kerkje. De “baptist church” en de “methodist church” zijn de kerken die we het meeste tegenkomen, maar ook zien we Lutheranen, Pinkstergemeenten en 7de dag adventisten. Het sociale leven in de dorpjes kan niet bestaan zonder een kerk. Een vrouw vertelde ons dat ze niet geloofde maar wel naar de kerk ging want ” anders hoor je nergens bij”. Op onze route geven veel kerken onderdak aan fietsers en hikers. De kerken zijn open en bieden alle faciliteiten die je nodig hebt. Donatie voor de overnachting is vrijwillig. Wij staan verbaasd over dit vertrouwen.